Początki osadnictwa mennonickiego w Różewie dawnym Rosenort sięgają lat 70- tych  XVI stulecia. Gmina nie była wielka, jednakże mennonici stanowili ponad połowę mieszkańców wsi. Według spisu z 1820 roku na 80 osób mieszkających w Różewie 52 było mennonitami.

Aż do połowy XVIII wieku mennonici nie posiadali we wsi własnego domu modlitwy ani cmentarza. Do tego czasu nabożeństwa odbywały się w domach albo spichlerzach. Pierwsza mennonicka świątynia stanęła w 1754 r., obok niej wytyczono również cmentarz. W 1812 r. dom modlitwy spłonął, a w jego  miejsce postawiono nowy, który przetrwał do końca II wojny światowej. Na cmentarzu mennonickim w Różewie pochowany jest Cornelius Warkentin starszy gminy mennonickiej.

Warkentin wraz z Elderem Donnerem (starszy z Orłowskiego Pola) brali udział w negocjacjach, które miały miejsce w Berlinie. Chodziło o  poprawienie warunków życiowych osadników. Nie udało się osiągnąć porozumienia w tej sprawie i dlatego  większość mennonitów przyjęła zaproszenie od carycy Katarzyny Wielkiej, do zagospodarowania przez nich ziem w południowej Rosji.

W 1795 r. Warkentin  organizował emigrację mennonitów w głąb Rosji. Był  jednym z pierwszych mennonickich osadników w tym kraju.