5 MARCA 1945 PONIEDZIAŁEK

Tiegenhof przygotowuje się do sowieckiego ataku. Na ulicach, ustawiono barykady i  rzeszkody wzdłuż Tugi w centrum miasta, stoją rzędy samochodów i czołgów. W ogrodach i na skwerach wykopano prowizoryczne okopy, w niektórych piwnicach budynków ustawiono działa przeciwpancerne. W mieście znajdują się wciąż sztaby jednostek, służby pomocnicze, warsztaty remontowe oraz lazarety. Na ulicach widać tylko żołnierzy Wehrmachtu, martwe psy i konie.

6 MARCA 1945 WTOREK

Tiegenhof jest pod wielogodzinnym ostrzałem radzieckich dział oddalonych o kilka kilometrów. Pochowani w piwnicach i schronach cywile tylko w krótki czas przerw w kanonadzie i przy przymusowych potrzebach odważają się wychodzić na zewnątrz.

7 MARCA 1945 ŚRODA

Rozpoczął się decydujący szturm radziecki z linii Nogatu na Żuławy. Atak w kierunku na Tiegenhof prowadziły w pasie o szerokości 6 kilometrów dwie dywizje piechoty (137. oraz 170.) ze składu 42. Korpusu Strzeleckiego Armii Czerwonej • Pierwsze sowieckie grupy rozpoznawcze i szturmowe podeszły niebawem na przedpola Tiegenhofu od wschodniej strony miasta. Rozpoczynają się walki o miasto, choć nie jest to jeszcze jego ostateczna szturm.

 3 MARCA 1945 CZWARTEK

Nieprzerwane walki na przedpolach wschodnich Tiegenhofu i okolicznych wsiach. Centrum zmagań stała się oddalona o kilometr od Tiegenhofu wieś Fürstenau (Kmiecin). Armia Czerwona mimo oporu Niemców, który stawiały przede wszystkim obecne w mieście pododdziały 7. Dywizji Piechoty- wykorzystywała wszystkie dostępne siły i powoli uzyskiwała przewagę.

  9  MARCA  1945 PIĄTEK

 Oddziały 137. Dywizji Strzeleckiej zajęty prawie całą wieś Fürstenau na przedmieściach  Tiegenhofu i podjęły próbę zdobycia miasta z marszu. To pierwsze i główne zadanie postawione przed, dywizją jeszcze przed szturmem z linii Nogatu. Zamiast jednego dnia, jaki ,zakładano na początku w rozkazach radzieccy bojcy, szli do miasta ponad 3 dni. Walki niewielkich grup w mieście 9 marca 1945 roku powodowały, że nikt z cywilów dokładnie nie wiedział, gdzie jest swoi, a gdzie wróg.

10 MARCA 1945 SOBOTA

Dowódca 137. Dywizji Strzeleckiej wydał rozkaz ostatecznego zajęcia Tiegenhofu, w którym toczyły się już od kilku dni walki. Zniszczone i nieduże miasto stawiało niespodziewanie duży opór. Trzy pułki bojowe dywizji były już mocno zmęczone
 kilkunastoma dniami walk i poniosły znaczne straty w ludziach, de facto miały siłę słabego batalionu.

Ostateczny szturm miasta przez wszystkie siły dywizji trwał sześć godzin, od rana do popołudnia, i był operacją żywiołową.

Wraz z falą krasnoarmiejców przeczesującą miasto od południowego-wschodu na północny-zachód ustępowali pola jego ostatni obrońcy. Liczebność nacierającej masy malała w miarę zajmowania kolejnych budynków i ulic, zaczął się czas poszukiwania zdobyczy wojennych.

Po wieczora 10 marca 1945 roku trzy pułki 137 dywizji zabezpieczały cały obszar zdobytego miasta: 771. Pułk wyszedł na
 skraj północno-zachodni za Tiegenhof, 409. Pułk zabezpieczał wyjście z miasta od strony zachodniej i kierował się wzdłuż szosy w kierunku północno-zachodnim. Trzeci, 624. Pułk dywizji otrzymał zaś tego dnia zadanie zabezpieczenia samego miasta i objęcia go służbą garnizonową. Zasadniczo wykonanie tego zadania meldowano już a godzinie 14.30.

Miasto zostało zdobyte.

Właściwą datą zdobycia kilkutysięcznego miasta niemieckiego, w którym swoją siedzibę, miały władze powiatu Großes Werder, jest 10 marca 1945 roku. W opracowaniach dotyczących historii działań na Pomorzu pojawia się data 11.03.1945 – wynika to z cytowania radzieckich komunikatów o sytuacji wojennej, które, opisując wydarzenia z 10 marca publikowane, były dzień później.